The nightjar flying through the darkness became a star, unbeknownst to anyone.
Across the illuminated ground below, the people travel.
This world stands upon myriad sorrows—
Flowers bloom from despair and people call that beautiful.

A wilting sunflower sits in its vase.
Will the expression on your face wilt away too?
Petals plucked at a whim
Now dance into the sandstorm

A voice rings out, saying,
“Take back everything stolen from you that day!”
In return for our acceptance of this loneliness,
The fires of our lives burn bright:
A luminous red, threatening to scorch us.

Happiness becomes something undesirable, fleeing first from those who believed.
This world is built upon their corpses.
We lie, saying, “Hurting someone is a sign of kindness”.
We declare that it’s a badge of honor. But are we seriously saying that?

The fish stranded on land drowned in oxygen.
The birds underwater choked, unable to fly…
Never knowing where they belonged.
In this moment, we stand dead still.

Somebody yells out,
“Regain the version of yourself that was wounded that day!”
Someday we’ll stand at the end of all this sorrow,
Laughing lonesomely:
A luminous red resembling the color of blood.

Fragments of writhing cells, squirming within the sea, develop.
They grow arms and legs, crawling onto land. They become monkeys, then humans.
Gods are born who watch over us all, the way people do ants.
Please, save our souls. If not, strike us with lightning!
If only those who are loved will be allowed to smile…
If we must steal before we can bestow…
Then we’ll ruthlessly trample the corpses below!
Come, laugh without a care in the world!

A voice rings out, saying,
“Take back everything stolen from you that day!”
In return for our acceptance of this loneliness,
The fires of our lives burn bright:
A luminous red, threatening to scorch us.

السبد الطائر في الظلمة أصبح نجما، مجهولا لأحد.
عبر الأرض المضيئة أسفل، يطوف البشر.
يقف العالم على حزن وافرـــ
أزهار تزهر من اليأس والبشر تسميه جمالا.

عباد الشمس تجلس في مزهريتها ذابلة
هل تعبير وجهك سيذبل أيضا؟
تنتف البتلات على هوى
أرقص الان لداخل العاصفة الرملية

صوت يرن، قائلا،
“أستعد كل ما سرق منك في ذاك اليوم!”
مقابل تقبلنا لهذه الوحدة،
نيران حياتنا تشتعل لامعة:
أحمر مضيء، يهدد بحرقنا.

تصبح السعادة شيئا ليس مرغوبا، تهجر أولا من من امنوا.
فهذا العالم مبني على جثثهم.
نكذب، قائلين، ” إيذاء أحد هو من علامات الحنان”.
نعلن أنها شارة الشرف. ولكن هل نقول ذلك حقا؟

السمكة محصورة على اليابسة غرقت في الاكسجين
العصافير اختنقت تحت الماء، غير قادرة على الطيران…
لا يعلمون أين ينتمون.
في هذه اللحظة، نقف مكاننا دون حراك.

شخص يصرخ،
“استعد نسختك التي أصيبت ذاك اليوم!”
يوما ما سنقف في نهاية كل هذى الاسى
نحضك بوحدة:
احمر مضيء كلون الدماء.

شظايا من الخلايا الذابلة، تفرفر في داخل البحر، تتطور.
تنمو أذرعا وسيقانا، زاحفة على اليابسة. يصبحون قرودا، ثم بشر.
اله ولدوا يراقبونا كلنا، كالبشر يراقبون النمل.
ارجوكم، أنقذوا ارواحنا. وإن لا، أصعقونا بالبرق!
اذا فقط من يحبون يحق لهم الابتسام…
اذا اجبرنا على السرقة لكي نعطي…
سوف نسحق الجثث تحتنا دون رحمة!
هيا، أضحك دون هم في العالم!

صوت يرن، قائلا،
“أستعد كل ما سرق منك في ذاك اليوم!”
مقابل تقبلنا لهذه الوحدة،
نيران حياتنا تشتعل لامعة:
أحمر مضيء، يهدد بحرقنا

Il caprimulgo che vola attravero l’oscurità è diventato una stella, all’insaputa di tutti.
Sul suolo illuminato in basso, le persone viaggiano.
Questo mondo si eregge su miriadi di rimpianti—
I fiori sbocciano dalla disperazione e le persone la chiamano bellezza.

Un girasole appassito giace nel suo vaso.
Anche l’espressione nel tuo viso si avvizzirà?
Petali strappati per capriccio
Adesso danzano nella tempesta di sabbia

Una voce risuona, dicendo,
“Riprenditi tutto quello che ti è stato portato via quel giorno!”
In cambio della nostra accettazione per questa solitudine,
I focolai delle nostre vite ardono intensamente:
Un rosso luminoso, che minaccia di bruciarci.

La felicità diventa qualcosa di indesiderabile, fuggendo prima da quelli che ci avevano creduto.
Questo mondo è costruito sui loro cadaveri.
Mentiamo, dicendo, “Ferire qualcuno è segno di gentilezza”.
Dichiariamo che si tratta di un motivo di vanto. Ma lo stiamo dicendo seriamente?

Il pesce arenato sulla terra affogò nell’ossigeno.
Gli uccelli sott’acqua soffocarono, incapaci di volare…
Senza mai sapere a che luogo appartenessero.
In questo momento, restiamo ancora morti.

Qualcuno urla,
“Riconquista la versione di te stesso che era stata ferita quel giorno!”
Un giorno ci ergeremo alla fine di tutto questo dolore,
Ridendo solitariamente:
Un rosso luminoso che ricorda il colore del sangue.

Frammenti di celle contorte, che si dimenano nel mare, si sviluppano.
Si fanno crescere braccia e gambe, strisciando sulla terra. Diventano scimmie, poi umani.
Gli Dei sono nati per tenerci tutti d’occhio, allo stesso modo in cui le persone fanno con le formiche.
Per favore, salvate le nostre anime. Se no, colpiteci con i vostri fulmini!
Se solo a coloro che sono amati è permesso sorridere…
Se dobbiamo rubare prima di poter donare…
Allora calpesteremo violentemente i cadaveri sotto di noi!
Vieni, ridiamo senza interessarci di nulla!

Una voce risuona, dicendo,
“Riprenditi tutto quello che ti è stato portato via quel giorno!”
In cambio della nostra accettazione per questa solitudine,
I focolai delle nostre vite ardono intensamente:
Un rosso luminoso, che minaccia di bruciarci.

Karanlıkta süzülen çobansağan, kimsenin bilmediği bir yıldıza dönüştü.
Parıldayan yeryüzünde, insanların seyahat ettiği.
Bu dünya binlerce üzüntünün üzerinde duruyor.
Kederden çiçekler açar, “Bu çok güzel.” der insanlar.

Vazonun içinde solan ayçiçeği…
Senin gülümseyen yüzün de böyle solacak mı acaba?
Bir hevesle koparılan çiçeğin yaprağı şimdi
Kum fırtınasında dans ediyor.

“O gün senden çalınan herşeyi—
Geri al!” diye bir ses yankılanıyor.
Yalnızlığı kabul etmemizin karşılığında
Yaşamlarımızın alevi ışıl ışıl yanıyor.
Bu, yakacakmış gibi duran ışıldayan kırmızı!

Mutluluk bir zarara dönüşüyor, inanmaya başlayanda biten ilk şeye.
Bu dünya onların, cesetlerinin üstüne kurulu.
“Birine zarar vermek bir nezaket göstergesidir.” diye yalan söylüyoruz.
Bir onur madalyası olduğu beyan ediliyor…
Cidden diyor muyuz ya, bunu?

Kıyıya vuran balık, oksijende boğuluyor.
Kuş suyun içinde, uçamayarak ölüyor.
Ait olduğumuz yeri bilmediğimizden
Bizler, ölü gibi sabit duruyoruz.

“O gün zarar gören seni—
Geri al!” diye biri haykırıyor.
Bir gün bütün üzüntünün
Bitiminde duracağız, yapayalnız gülerek.
Bu, kanın rengini andıran ışıldayan kırmızı!

Denizin içinde kıvranan hücre parçaları, gelişiyor.
El ve ayak oluşturarak kıyıya çıkıyorlar. Maymundan sonra insana dönüşüyorlar.
Karıncalara bakan insanlar gibi, bizlere bakan Tanrıların doğuşu.
Yalvarırım, ruhlarımızı kurtar lütfen. Aksi taktirde bir yıldırım çak!
Sevilen insanlar dışındakiler gülemez ise…
Bağışlayabilmek için önce çalmamız gerektiği söylenir ise…
Cesetleri, merhametsizce çiğneyeceğiz.
Hadi, dünyada bir derdin yokmuşcasına gül!

“O gün senden çalınan herşeyi—
Geri al!” diye bir ses yankılanıyor.
Yalnızlığı kabul etmemizin karşılığında
Yaşamlarımızın alevi ışıl ışıl yanıyor.
Bu, yakacakmış gibi duran ışıldayan kırmızı!