Als we onze ogen nu sluiten, tijdens deze reis die we niet kunnen achterlaten,
Nemen we een kort moment van rust en reflecteren op onze wensen voordat we slapen.
De dingen waar we van droomden zijn onze wereld – licht schijnt op hen!
De overvloeiende passie die we hebben voor ze, zie je, belichaamt hoop voor de toekomst!
Rust die vleugels, ter wille van morgen;
Het feit dat we nu kunnen lachen,
Betekent dat zeker, aan het einde van deze reis,
We uiteindelijk een fragment van onze roeping kunnen grijpen.
Laten we onze dromen vormen geven en daarna wat slapen!
Zodra we die brug overgaan, vraag ik me af of de wereld naar ons zal glimlachen.
We kunnen het nog niet met zekerheid zeggen… maar ik ben er zeker van dat we erin zullen slagen om het te geloven!
Van tijd tot tijd brengen wonderen, die voorbij onze verbeelding gaan, ons een bezoekje –
Een verblindend prachtig licht dat op ons neer regent!
Ik ben er zeker van dat op een dag, we dat pure land zullen bereiken,
We beloofden dat elkaar ooit.
Om het in handen te krijgen,
We hebben deze afstand gelopen, zwetend en bloedend;
Ook al zijn we nog steeds niet in staat om het ons te realiseren…
Deze roeping is zeker weten niet ons lot,
Maar de dingen die we in handen hebben weten te krijgen,
Etsten diep samen met onze pijn.
Rust die vleugels, ter wille van morgen;
Het feit dat we nu kunnen lachen,
Voorziet onze middelen om te overleven elke dag,
Alsof we een gebed opdragen aan de goden.
Laten we daarom hier opnieuw slapen vannacht…
… en daarna onze reis samen vervolgen!