All our craziest dreams have lost their color.
Straining to hear their voices, I’m covering both my ears.

Alarms were screaming from every direction;
Someone had polluted the code.
With our hearts marred by selfishness,
Their melody begins to distort.

The distant sky was stained with color—
A rose-red I’ll never fail to recognize.

Love and hate, and the second-hand of the clock, are going anti-clockwise.
I felt like any dream might come true now!
But pieces of fragmented futures and gears came falling away,
As if they were trying to obscure something.

Before we can pull our hearts close together,
The mainspring will surely rust.
Without any way to turn back time,
We’ll look to the sky, having lost our place in the world.
A clear, mechanical sky.

Is your tilted head indicating a question?
Or do you have no intention of hearing that voice?

If you don’t deny the cajoling, insults, and criticisms,
Does that equal love?
They’re all scars upon your memories,
Carved out in equal spacing.

As a half-destroyed piano played out its cadence,
You and I made a pinky promise.
You know, back then, we’d lose ourselves in all kinds of things,
Never bothering to doubt a thing…

We wished to remain a disappointment.
Since when did that wish came true?
We thought we were better off not know each others’ names.
At some point that wish came true.

The springs of our hearts were wound
And we lost all meaning.
Along with this day that’s beyond our control,
They spread endlessly outward, as if being flattened.
A clear, mechanical sky.

I won’t ask anything of you, so don’t ask anything of me!
Oh, Sun… staining this day with pale light! (Staining this day with darkness!)
Daylight! Time! Stop right where you are!

Force back the clock’s hand until it’s going anti-clockwise—
Reduce everything to zero!
If there’s no salvation, and no wishes to be had,
Just rewind it all to the beginning!

Before we can pull our hearts close together,
The mainspring will surely rust.
Without any way to turn back time,
We’ll look to the sky, having lost our place in the world.
A clear, mechanical sky.

Al onze gekste dromen hebben hun kleur verloren.
Ik span me in om ze te horen en bedek daarom mijn beide oren.

Alarmen schreeuwden vanuit elke richting;
Iemand had de code bevuild.
Met onze harten, ontsierd door egoïsme,
Begint hun melodie te verstoren.

De verre lucht was beklad met kleur—
Een rozerode kleur die ik nooit zal miskennen.

Liefde en haat, en de tweede wijzer van de klok, gaan tegen de klok in.
Ik had het gevoel dat elke droom uit zou kunnen komen nu!
Maar stukken van gefragmenteerde toekomsten en tandwielen vielen weg,
Alsof ze probeerden om iets te verbergen.

Voordat we onze harten dicht naar elkaar kunnen trekken,
Zal de drijfveer zeker verroesten.
Zonder enige mogelijkheid om de tijd terug te draaien,
Zullen we kijken naar de lucht, omdat we onze plek in de wereld hebben verloren.
Een heldere, mechanische lucht.

Wijst je gekantelde hoofd op een vraag?
Of ben je niet van plan om die stem te horen?

Wanneer je niet het vleien, de beschuldigingen en de kritiek ontkent,
Is dat dan gelijk aan liefde?
Het zijn allemaal littekens op je herinneringen,
Uitgehouwen op gelijke afstand.

Zoals een half-vernielde piano speelde uit ritme,
Maakten jij en ik een pink belofte.
Weet je, toentertijd, verloren we onszelf in allerlei dingen,
En namen nooit de moeite om iets te betwijfelen…

We wensten om een teleurstellingen te blijven,
Sinds wanneer is die wens uitgekomen?
We dachten dat het beter voor ons was dat we elkaars namen niet wisten.
Op een zeker moment kwam onze wens uit.

De veren van onze harten waren opgewonden
En we verloren alle betekenis.
Tezamen met de dag die buiten onze besturing ligt,
Spreiden ze zich eindeloos uit naar buiten, alsof ze vlak gemaakt worden.
Een heldere, mechanische lucht.

Ik zal niks van je vragen, vraag daarom niks van mij!
Oh, Zon… die deze dag bevlekt met bleek licht! (Die deze dag met duisternis bevlekt!)
Daglicht! Tijd! Stop waar je nu bent!

Forceer de wijzers terug totdat het tegen de klok in gaat—
Breng alles terug naar nul!
Wanneer er geen redding is, en er geen wensen zijn,
Spoel dan alles terug naar het begin!

Voordat we onze harten dicht naar elkaar kunnen trekken,
Zal de drijfveer zeker verroesten.
Zonder enige mogelijkheid om de tijd terug te draaien,
Zullen we kijken naar de lucht, omdat we onze plek in de wereld hebben verloren.
Een heldere, mechanische lucht.

Tutti i nostri più folli sogni hanno perso il loro colore.
Sforzandoci per sentire le loro voci, sto coprendo entrambe le mie orecchie.

Le sveglie stavano gridando da ogni direzione;
Qualcuno aveva infettato il codice.
Con i nostri cuori deturpati dall’egoismo,
Le loro melodie iniziano a distorcersi.

Il cielo distante era macchiato di un colore—
Un color porpora che non sbaglierò mai a riconoscere.

Amore e odio, e la lancetta dei minuti dell’orologio, stanno andando in senso antiorario.
Sentivo come se ora qualsiasi sogno potesse avverarsi!
Ma pezzi di futuri frammentati e ingranaggi caddero,
Come se stessero cercando di oscurare qualcosa.

Prima di poter avvicinare i nostri cuori,
La molla principale si arrugginirà di sicuro.
Senza alcun modo per poter riavvolgere il tempo,
Guarderemo il cielo, avendo perso il nostro posto nel mondo.
Un chiaro, meccanico cielo.

La tua testa inclinata significa che hai una domanda da fare?
O non hai alcuna intenzione di sentire quella voce?

Se non rifiuti le convinzioni, gli insulti, e le critiche,
Equivarrebbe all’amore?
Sono tutte cicatrici sui tuoi ricordi,
Costruiti su spazi uguali.

Mentre un pianoforte mezzo distrutto suonava della sua decadenza,
Tu ed io avevamo fatto un giuramento.
Sai, a quel tempo, ci saremmo persi in qualsiasi cosa,
Senza mai preoccuparci di dubitare di nulla…

Desideravamo rimanere una delusione.
Da quand’è che quel desiderio è diventato realtà?
Pensavamo fosse meglio non conoscere i nomi l’un dell’altro.
Ad un certo punto quel desiderio si era avverato.

Le molle dei nostri cuori erano rotte
E avevamo perso ogni significato.
Insieme a questo giorno che è fuori dal nostro controllo,
Si diffusero all’infinito verso l’esterno, come fossero rasi al suolo.
Un chiaro, meccanico cielo.

Non chiederò nulla di te, quindi non chiedere nulla di me!
Oh, Sole… che macchi questo giorno con luce pallida! (Che macchi questo giorno con l’oscurità!)
Luce del giorno! Tempo! Fermatevi esattamente dove siete!

Forza indietro la lancetta dell’orologio fino a che non va in senso antiorario—
Riduci tutto a zero!
Se non c’è nessuna salvezza, e nessun desiderio da possedere,
Riavvolgi semplicemente tutto all’inizio!

Prima di poter avvicinare i nostri cuori,
La molla principale si arrugginirà di sicuro.
Senza alcun modo per riavvolgere il tempo,
Guarderemo al cielo, avendo perso il nostro posto nel mondo.
Un chiaro, meccanico cielo.