De wind waaide zachtaardig en deze gekoesterde zomer
Kwam tot een einde, het gaf een naam aan het lied dat alleen voor ons was
In mijn kleine kamer passeerden de dagen in herinnering terwijl ik wachtte, wachtte op een hemel zoals die van die ene dag
Kunnen we allemaal zelfstandig lopen? Iedereen om ons heen zal verdwijnen
Maar de tijd, die we hebben doorgebracht terwijl we elkaars handen vasthielden tot de dag van vandaag, zal ons naar de onbekende toekomst dragen
Mijn haar is te lang geworden en ik heb het bijeengebonden
Het is niet als een ontmoeting van een oude film
Wat is hetgeen we koesteren?
We wachten, we wachten, en zeker na een paar stappen meer…
Konden we ook samen lopen; we geloofden dat er kracht was in onze verbonden harten
Onze schreden kwamen niet goed overeen met elkaar, maar als we rustig zouden lopen dan zouden we aan elkaars zijden kunnen zijn
Kunnen we allemaal zelfstandig lopen? Iedereen om ons heen zal verdwijnen
Maar dit leven van onvergetelijk beven zal de hoop in ons graveren die we nodig hebben om verder te gaan
We neuriën ons lied onder de hemel die we samen hebben geschilderd
Onze schreden zullen nooit meer overeenkomen met elkaar, maar als we doorlopen, kunnen we streven naar de toekomst