Burn in one, burn in two, let’s burn it all into those eyes
And let us live on

The lurking soul, the one without a shadow
Here they are
Regrets in this world are carved in stone
Searching for the meaning of the greater inspiration
In the Kakuriyo (this never-changing world)
If we can’t meet the resonant quickening

No, not enough, not enough, its still not enough
In this room full of patchwork
Why don’t you come over to me?

Cursed and rough white noise
Pulled in by the voice and now in the dark
So deep that there is no helping
Ringing hauntingly wrap noise
Go chase and grasp, hunter
Remember that feeling of possessing

Burn in one, burn in two, let’s burn it all into those eyes
And let us live on

I will pick you out and embrace you
Yet even now
Do you want to stay whelmed in the darkness?
“Hey,”
What you don’t realize is the luring scent
Hey, come over here
Trying to find the voice that whispered to you

No, can’t die, can’t die, can’t die away
With this life full of regrets, please you gotta understand me

From the heart with lament white noise
The true character boils a frightening amount
Pointing a finger to the figure in the mirror
It revealed itself and won’t stop, the wrap noise
With disgust it was belted out
Remember that feeling, that rough texture

In the deep abyss, in the abyss of darkness
They are staring at you
Someone’s glaring eyes
The pain’s stalemate, the pain’s reason
They will give them to you
Like it’s a long dream

Cursed and rough white noise
Pulled in by the voice and now in the dark
So deep that there is no helping
Ringing hauntingly wrap noise
Go chase and grasp, hunter
Remember that feeling of possessing

Burn in one, burn in two, let’s burn it all into those eyes
And let us live on
And live on with the curse

Verbrand in één, verbrand in twee, laten we het allemaal branden in die ogen
En laat ons verder leven

De loerende ziel, degene zonder een schaduw
Hier zijn ze
Dingen om in deze wereld spijt van te hebben, zijn gegrift in steen
Ze zoeken naar de betekenis van grotere inspiratie
In Kakuriyo* (deze niet-veranderende wereld)
Als we de resonerende versnelling kunnen ontmoeten

Nee, het is niet genoeg, niet genoeg, het is nog steeds niet genoeg
In deze kamer vol met lapwerk
Waarom kom je niet naar me toe?

Vervloekte en ruige witte ruis
Naar binnen getrokken door de stem en nu in het duister
Zo diep dat het niet meer te redden is
Angstaanjagend rinkelend inpak geluid
Ga, achtervolg en grijp, jager
Herinner het gevoel van bezitten

Verbrand in één, verbrand in twee, laten we het allemaal branden in die ogen
En laat ons verder leven

Ik zal je eruit pikken en omarmen
Maar wil je zelfs nu
Overweldigd blijven in de duisternis?
“Hé,”
Wat je je niet realiseert is de lokkende geur
Hé, kom hier
Probeer de stem te vinden die tegen je fluisterde

Nee, kan niet sterven, kan niet sterven, kan niet wegsterven
Met dit leven vol van spijt, alsjeblieft, je moet me begrijpen

Van het hart met klagende witte ruis
De ware aard komt naar boven op een angstaanjagende manier
Wijs met een vinger naar het figuur in de spiegel
Het liet zichzelf zien en zal niet stoppen, de inpak ruis
Met walging werd het uitgesleten
Herinner dat gevoel, die ruige textuur

In de diepe afgrond, in de afgrond van duisternis
Ze zijn aan het staren naar je
Iemands intens starende ogen
De patstelling van pijn, de reden van de pijn
Ze zullen het je geven
Alsof het een lange droom is

Vervloekte en ruige witte ruis
Naar binnen getrokken door de stem en nu in het duister
Zo diep dat het niet meer te redden is
Angstaanjagend rinkelend inpak geluid
Ga, achtervolg en grijp, jager
Herinner het gevoel van bezitten

Verbrand in één, verbrand in twee, laten we het allemaal branden in die ogen
En laat ons verder leven
En laat ons leven met de vloek