おうちに帰りたい 歌詞

何も言わずに家を出て
こんなとこまで来たけれど
日暮れとともに泣き虫が
心細いとべそをかく

赤く染まる町の空を
カラスが鳴いて行きすぎる
道に伸びる長い影が
早く帰ろと袖を引く

お魚を焼く匂い
晩ご飯のいい匂い

お腹の虫も鳴き出した
意地をはるのも飽きてきた
今すぐごめんと謝って
早くおうちに帰りたい

行くあてのないぼくの前を
子どもが1人行きすぎる
鼻をすすりしゃくりあげて
脇目もふらず走ってく

闇に消えてく背中
あの日のぼくに似ている

走れ走れ涙拭いて
欠けたお月さん追いかけて
今すぐごめんと謝れば
晩ご飯には間に合うさ

お魚を焼く匂い
晩ご飯のいい匂い

お腹の虫も鳴き出した
意地をはるのも飽きてきた
今すぐごめんと謝って
早くおうちに帰りたい

nanimo iwazu ni ie wo dete
konna toko made kita keredo
higure to tomo ni nakimushi ga
kokorobosoi to beso wo kaku

akaku somaru machi no sora wo
karasu ga naite ikisugiru
michi ni nobiru nagai kage ga
hayaku kaero to sode wo hiku

osakana wo yaku nioi
bangohan no ii nioi

oharanomushi mo nakidashita
iji wo haru no mo akitekita
imasugu gomen to ayamatte
hayaku ouchi ni kaeritai

iku ate no nai boku no mae wo
kodomo ga hitori ikisugiru
hana wo susuri shakuriagete
wakime mo furazu hashitteku

yami ni kieteku senaka
ano hi no boku ni niteiru

hashire hashire namida fuite
kaketa otsukisan oikakete
imasugu gomen to ayamareba
bangohan ni wa maniau sa

osakana wo yaku nioi
bangohan no ii nioi

oharanomushi mo nakidashita
iji wo haru no mo akitekita
imasugu gomen to ayamatte
hayaku ouchi ni kaeritai

Leaving the house without saying a word,
I’ve made it all the way out here.
But once the sun goes down,
I turn into a hopeless, sniveling mess.

The sky above the city is stained red,
A crow cries as it passes on by.
My long shadow, stretching out along this path,
Pulls at my sleeve, urging me to head home.

The smell of grilled fish…
The wonderful smell of dinner…

Even my stomach begins to cry out,
And I’m getting tired of being stubborn.
I really should go apologize right away—
Ahh, I wanna go home!

Before my hopeless eyes,
A single child passes on by.
She sniffles, sobbing loudly…
Not bothering to look her way, I keep on running.

A figure departing into the darkness
Reminds me of who I was back when.

Running… running… wiping my eyes…
Chasing a waning moon—
If I go apologize right away,
I’ll still make it in time for dinner!

The smell of grilled fish…
The wonderful smell of dinner…

Even my stomach begins to cry out,
And I’m getting tired of being stubborn.
I really should go apologize right away—
Ahh, I wanna go home!

Das Haus, ohne ein Wort zu verlieren, verlassen
Ich habe es bis hierhin geschafft
Aber sobald die Sonne untergeht,
verwandle ich mich in einen hoffnungslosen Jammerlappen

Der Himmel über der Stadt ist in Rot getaucht
Eine Krähe kräht als sie vorbeifliegt
Meine langer Schatten, der sich über diesen Weg erstreckt,
zieht an meinem Ärmel und drängt mich nach Hause zu gehen

Der Geruch eines gegrillten Fischs …
Der wundervolle Geruch eines Abendessens …

Selbst mein Magen fängt an zu knurren
Und ich habe genug vom Stursein
Ich sollte mich wirklich sofort entschuldigen –
Ahh, ich will nach Hause!

Vor meinen hoffnungslosen Augen
läuft ein einzelnes Kind vorbei
Sie schnieft und schluchzt laut …
Ohne sie eines Blickes zu würdigen, laufe ich weiter

Eine Gestalt, die in der Dunkelheit verschwindet,
erinnert mich an mein früheres Ich

Laufen … Laufen … meine Augen abwischen …
Den abnehmenden Mond verfolgend –
Wenn ich mich sofort entschuldige,
schaffe ich es noch rechtzeitig zum Abendbrot!

Der Geruch eines gegrillten Fischs …
Der wundervolle Geruch eines Abendessens …

Selbst mein Magen fängt an zu knurren
Und ich habe genug vom Stursein
Ich sollte mich wirklich sofort entschuldigen –
Ahh, ich will nach Hause!

Lasciando casa senza dire una parola,
Ho fatto tutta questa strada fino a qui.
Ma una volta che il sole sarà calato,
Divento un casino piagnucolante e senza speranza.

Il cielo sopra la città è macchiato di rosso,
Un corvo gracchia mentre gli passa sopra.
La mia lunga ombra, allungandosi lungo questo sentiero,
Tira la mia manica, esortandomi ad andare a casa.

L’odore del pesce grigliato…
Il meraviglioso profumo della cena…

Persino il mio stomaco inizia ad urlare,
E sto iniziando a stancarmi di essere testardo.
Dovrei davvero andarmi a scusare subito—
Ahh, voglio andare a casa!

Davanti ai miei occhi senza speranza,
Una sola bambina passa avanti.
Lei tira su col naso, singhiozza ad alta voce…
Senza preoccuparmi di guardare nella sua direzione, continuo a correre.

Una figura che scompare nell’oscurità
Mi ricorda chi ero io a quei tempi.

Correndo… corrrendo… strofinando i miei occhi…
Inseguendo una luna in declino—
Se andassi a scusarmi subito,
Farò in tempo per cena!

L’odore del pesce grigliato…
Il meraviglioso profumo della cena…

Persino il mio stomaco inizia ad urlare,
E sto iniziando a stancarmi di essere testardo.
Dovrei davvero andarmi a scusare subito—
Ahh, voglio andare a casa!

Bir söz etmeden evden çıkıp,
Buralara kadar geldim.
Ama güneş batınca,
Umutsuz, acınası birine dönüyorum.

Şehrin üstündeki gökyüzü kırmızıya bulanık,
diye bağırdı bir karga, uçup giderken.
Uzun gölgem, bu yol boyunca geriliyor,
Beni kollarımdan çekiyor, eve dönmeye zorluyor.

Izgaradaki balığın kokusu,
Akşam yemeğinin o güzel kokusu…

Midem bile bana bağırmaya başladı,
ve ben inatçı olmaktan yorulmaya başladım.
Cidden hemen gidip özür dilemem lazım-
Ahh, eve gitmek istiyorum!

Umutsuz gözlerimin önünden,
Bir çocuk geçip gitti.
Burnunu çekiyor, sesli bir şekilde hıçkıra hıçkıra…
Ona doğru bakmaya zahmet etmeden, koşmaya devam ediyorum.

Karanlığa doğru ayrılan bir şekil
Bana eskiden nasıl biri olduğumu hatırlatıyor.

Koşuyorum… Koşuyorum… Gözlerimi Siliyorum…
Can çekişen bir ayı kovalıyorum-
Eğer hemen gidip özür dilersem,
Akşam yemeğine yetişirim!

Izgaradaki balığın kokusu,
Akşam yemeğinin o güzel kokusu…

Midem bile bana bağırmaya başladı,
ve ben inatçı olmaktan yorulmaya başladım.
Cidden hemen gidip özür dilemem lazım-
Ahh, eve gitmek istiyorum!