おうちに帰りたい 歌詞 アクア(雨宮天)、めぐみん(高橋李依)、ダクネス(茅野愛衣)

nanimo iwazu ni ie wo dete konna toko made kita keredo higure to tomo ni nakimushi ga kokorobosoi to beso wo kaku

akaku somaru machi no sora wo karasu ga naite ikisugiru michi ni nobiru nagai kage ga hayaku kaero to sode wo hiku

osakana wo yaku nioi bangohan no ii nioi

oharanomushi mo nakidashita iji wo haru no mo akitekita imasugu gomen to ayamatte hayaku ouchi ni kaeritai

iku ate no nai boku no mae wo kodomo ga hitori ikisugiru hana wo susuri shakuriagete wakime mo furazu hashitteku

yami ni kieteku senaka ano hi no boku ni niteiru

hashire hashire namida fuite kaketa otsukisan oikakete imasugu gomen to ayamareba bangohan ni wa maniau sa

osakana wo yaku nioi bangohan no ii nioi

oharanomushi mo nakidashita iji wo haru no mo akitekita imasugu gomen to ayamatte hayaku ouchi ni kaeritai

Leaving the house without saying a word, I’ve made it all the way out here. But once the sun goes down, I turn into a hopeless, sniveling mess.

The sky above the city is stained red, A crow cries as it passes on by. My long shadow, stretching out along this path, Pulls at my sleeve, urging me to head home.

The smell of grilled fish… The wonderful smell of dinner…

Even my stomach begins to cry out, And I’m getting tired of being stubborn. I really should go apologize right away— Ahh, I wanna go home!

Before my hopeless eyes, A single child passes on by. She sniffles, sobbing loudly… Not bothering to look her way, I keep on running.

A figure departing into the darkness Reminds me of who I was back when.

Running… running… wiping my eyes… Chasing a waning moon— If I go apologize right away, I’ll still make it in time for dinner!

The smell of grilled fish… The wonderful smell of dinner…

Even my stomach begins to cry out, And I’m getting tired of being stubborn. I really should go apologize right away— Ahh, I wanna go home!

Das Haus, ohne ein Wort zu verlieren, verlassen Ich habe es bis hierhin geschafft Aber sobald die Sonne untergeht, verwandle ich mich in einen hoffnungslosen Jammerlappen

Der Himmel über der Stadt ist in Rot getaucht Eine Krähe kräht als sie vorbeifliegt Meine langer Schatten, der sich über diesen Weg erstreckt, zieht an meinem Ärmel und drängt mich nach Hause zu gehen

Der Geruch eines gegrillten Fischs … Der wundervolle Geruch eines Abendessens …

Selbst mein Magen fängt an zu knurren Und ich habe genug vom Stursein Ich sollte mich wirklich sofort entschuldigen – Ahh, ich will nach Hause!

Vor meinen hoffnungslosen Augen läuft ein einzelnes Kind vorbei Sie schnieft und schluchzt laut … Ohne sie eines Blickes zu würdigen, laufe ich weiter

Eine Gestalt, die in der Dunkelheit verschwindet, erinnert mich an mein früheres Ich

Laufen … Laufen … meine Augen abwischen … Den abnehmenden Mond verfolgend – Wenn ich mich sofort entschuldige, schaffe ich es noch rechtzeitig zum Abendbrot!

Der Geruch eines gegrillten Fischs … Der wundervolle Geruch eines Abendessens …

Selbst mein Magen fängt an zu knurren Und ich habe genug vom Stursein Ich sollte mich wirklich sofort entschuldigen – Ahh, ich will nach Hause!

Lasciando casa senza dire una parola, Ho fatto tutta questa strada fino a qui. Ma una volta che il sole sarà calato, Divento un casino piagnucolante e senza speranza.

Il cielo sopra la città è macchiato di rosso, Un corvo gracchia mentre gli passa sopra. La mia lunga ombra, allungandosi lungo questo sentiero, Tira la mia manica, esortandomi ad andare a casa.

L’odore del pesce grigliato… Il meraviglioso profumo della cena…

Persino il mio stomaco inizia ad urlare, E sto iniziando a stancarmi di essere testardo. Dovrei davvero andarmi a scusare subito— Ahh, voglio andare a casa!

Davanti ai miei occhi senza speranza, Una sola bambina passa avanti. Lei tira su col naso, singhiozza ad alta voce… Senza preoccuparmi di guardare nella sua direzione, continuo a correre.

Una figura che scompare nell’oscurità Mi ricorda chi ero io a quei tempi.

Correndo… corrrendo… strofinando i miei occhi… Inseguendo una luna in declino— Se andassi a scusarmi subito, Farò in tempo per cena!

L’odore del pesce grigliato… Il meraviglioso profumo della cena…

Persino il mio stomaco inizia ad urlare, E sto iniziando a stancarmi di essere testardo. Dovrei davvero andarmi a scusare subito— Ahh, voglio andare a casa!

Bir söz etmeden evden çıkıp, Buralara kadar geldim. Ama güneş batınca, Umutsuz, acınası birine dönüyorum.

Şehrin üstündeki gökyüzü kırmızıya bulanık, diye bağırdı bir karga, uçup giderken. Uzun gölgem, bu yol boyunca geriliyor, Beni kollarımdan çekiyor, eve dönmeye zorluyor.

Izgaradaki balığın kokusu, Akşam yemeğinin o güzel kokusu…

Midem bile bana bağırmaya başladı, ve ben inatçı olmaktan yorulmaya başladım. Cidden hemen gidip özür dilemem lazım- Ahh, eve gitmek istiyorum!

Umutsuz gözlerimin önünden, Bir çocuk geçip gitti. Burnunu çekiyor, sesli bir şekilde hıçkıra hıçkıra… Ona doğru bakmaya zahmet etmeden, koşmaya devam ediyorum.

Karanlığa doğru ayrılan bir şekil Bana eskiden nasıl biri olduğumu hatırlatıyor.

Koşuyorum… Koşuyorum… Gözlerimi Siliyorum… Can çekişen bir ayı kovalıyorum- Eğer hemen gidip özür dilersem, Akşam yemeğine yetişirim!

Izgaradaki balığın kokusu, Akşam yemeğinin o güzel kokusu…

Midem bile bana bağırmaya başladı, ve ben inatçı olmaktan yorulmaya başladım. Cidden hemen gidip özür dilemem lazım- Ahh, eve gitmek istiyorum!