Onze vleugels zouden door de lucht kunnen stijgen, maar we kozen ervoor om ze in te ruilen voor handen die we ineen zouden kunnen slaan
Maar is het zo’n misdaad om nog steeds gefascineerd te zijn door de lucht en dat onze dromen één te laten worden?
Zomer ziet het vertrekken van de herfst en herinnert zich de blik op haar gezicht
Zit het vol van verlangen, of vol van liefde? Hoe dan ook, het is duidelijk dat het nooit vervuld zou kunnen worden
Vandaag is het de enige dag in een millennium waarop de zwaartekracht in slaap valt
Laten we daarom staan waar de zon niet kan kijken, en deze planeet verlaten
Laten we naar een plek gaan die we nooit terug kunnen geven, wanneer hij wakker wordt
Laten we de aarde aftrappen met een “klaar, gaan!”, en naar een planeet gaan die anders is dan deze
Laten we gaan…
Nog een klein stukje verder tot we voorbij het lot zijn, nog een klein stukje verder tot we voorbij de beschaving zijn
Nog een klein stukje verder tot we voorbij het lot zijn, nog een klein stukje verder…
We vulden onze zeilen met al onze dromen, passerend door de nacht voor de dag die komt
Met onze hoop, die genoeg is om onze tanks te vullen, gooiden we onze armen om elkaars schouders alsof we zeggen dat “het komt wel goed, op de een of andere manier”
Het kan niet, dat we niet bang zijn, maar we zullen nog steeds niet stoppen
Ook al moeten we zware omwegen nemen, kunnen we het niet ontwijken
Onze liefde zegt— haar stem zegt
Ze zegt “ga!”